Set tüm savaşlardır. Olmuş olan, oluyor olan ve olacak olan. Osiris ise tüm düzenler. Geçmişte, şimdide ve gelecekte. İkisi işte bu şekilde birbirlerine ölümsüzlük vermekte. Birbirleriyle şekillenmekte ve birbirlerini devam ettirmekte!

Yeryüzünde tüm savaşları ortadan kaldırmak ve buna neden olan küresel uykuyu sonlandırmayı düşünmek güzeldir. Ama insanoğlu bu güzel düşünce için bile ve bu düşünceyi hayata geçirmek isterken de kendisine rakip edinir ve Osiris’in düşüncesini uygulayabilmek için Set’leşir. Bir an biriyken diğer an diğeri oluverir. Düzen için savaşmayı seçer. Savaşları durdurmak için düzeni.

İnsanın düzen kurmak için savaşmaya olan meyli, düzen bozucu unsurların kullandığı yöntemin düzen kurucular tarafından da doğru olarak kabul edildiğini gösterir. Kimse aslında Set’e karşı değildir. Set’in tüm yöntemleri insanlık tarafından benimsenmiştir. İnsanlık adeta Set oluvermiştir.

Bu gelinen durum dengede ciddi bir zafiyete neden olmaktadır. Öyle ki zıtlıkların oluşumu teklik düzeni oluşumuna dönüşmektedir. Çünkü artık Osiris adeta Set’in karşısında değil içindedir. Set savaşlarını düzen haline getirmiştir. Savaşların düzeni kurulmuştur. Düzenler için savaşlar oluşturulmuştur. Osiris öldürülüp Set düzen olmuştur.

Gücün devamı için savaş
Güce olan düşkünlük. Güçlü olmak istemek. Gücünün devamını sağlayabilmek için ise savaşları beslemek. Korunmak için güç istendiğini zannetmiyorum. Gücün kendisi olmak için güç isteniyor. Bir hastalık gibi, bir bağımlılık gibi. Ne yazıktır ki güçlü olma düzeni genel kabul görmüş sanki.

Peki, niçin? Güç düzeni oluşumuna insanlığın faydası için verilebilecek bir cevap olabilir mi? İnsanlığın faydası için insanların güce tapması gereklimi? İş artık sadece güçlü olmakla ilgili. Nedene gerek yok. Güçlü olan istediği nedeni ortaya koyabiliyor. Güçlü olan Osirislerden Set’e askerler yetiştirebiliyor.

Tüm ayrılık ve farklılıklar Set’in düşünceleridir. Görünüşteki masum bahaneleri ise aynılık ve birlik yaratmak içindir. Birlik için ayrılıklar ortaya çıkarılır ve sonra savaştırılır. Sonuçta ayrı ve farklı olanlar hep vardır. İnsanlar bir yalana inandırılır. İnsanlıktan büyük sır saklanır.

Sorun bazı insanların diğer bazı insanlardan gücü istemeleridir. İnsanlık oyuncak paylaşamayan çocuklar gibidir. İnsanlar güce dayalı düzen sistemlerini istemedikleri zaman savaşlar sona erebilir. Aksi takdirde savaşlar kendi sebepleriyle varlıklarını hep devam ettirecektir.

Kaynak: İNDİGO DERGİSİ/Türker Ercan